چیلرهای جذبی

سیکل ترمودینامیکی یک چیلر جذبی (Absorption Chiller) به وسیله‌ی یک منبع حرارتی کار می‌کند. معمولا این حرارت به وسیله‌ی بخار، آب گرم و یا احتراق به چیلر تحویل داده می‌شود. در مقایسه با چیلر تراکمی، یک چیلر جذبی نیاز به برق بسیار کمی دارد که بسیار به ندرت بالاتر از 15 کیلووات مصرف ترکیبی برای هر دو پمپ محلول (Solution Pump) و پمپ مبرد (Refrigerant Pump) می‌شود. البته حرارت ورودی مورد نیاز آن بزرگ و COP آن اغلب در حدود 0.5 برای چیلر تک اثره (Single-Effect) و 1.0 برای چیلر دو اثره (Double-Effect) می‌باشد. برای ظرفیت‌های تناژ برابر، یک چیلر جذبی نسبت به یک چیلر تراکمی نیاز به برج خنک کن (Cooling Tower) بسیار بزرگ‌تری دارد. از نظر راندمان انرژی چیلرهای جذبی در جایی دارای مزیت هستند که در آن حرارت ارزان با کیفیت و یا حرارت اتلافی به راحتی در دسترس باشد. در آب و هوای بسیار آفتابی، از انرژی خورشیدی (Solar Energy) برای کارکرد چیلرهای جذبی استفاده شده است.

سیکل جذبی تک اثره از آب به عنوان مبرد و لیتیوم برماید (Lithium Bromide) به عنوان جاذب (Absorbent) استفاده می‌کند. گرایش زیادی برای استفاده از این دو ماده با یک‌دیگر در سیکل تبرید جذبی وجود دارد. تمامی مراحل فرآیند در نزدیکی خلاء کامل رخ می‌دهد.